Biarritz

 

 

Ik daal het paadje af naar het drukbezochte restaurant La Plancha aan de kust van Biarritz. Op het krijtbord staat 'le capitaine vous attend'. De grijze gebruinde man met kapiteinspet en een zwart linnen hemd met een piraat op waant zich de koning van zijn zelfgemaakt gegeerd culinair koninkrijk. Hij schrijft mijn naam op de lange wachtlijst, vraagt d'ou je viens en begint dan een lofzang over de schoonheid van mijn naam alvorens hij me vertelt dat we waarschijnlijk nog een uur zullen moeten wachten op een tafeltje, avec le sourire bien evidemment. Op de achtergrond speelt een remix met de woorden uit een interview van Jacques Brel, die een monoloog houdt over dat talent niet bestaat. "Le talent n'existe pas, c'est d'avoir l'envie de faire quelque chose". 

 

Toevallig wel, de laatste keer dat ik hier was en op het strand aan het ronddolen was, mijn tenen begravend in het zand om weerstand te bieden tegen de hevige golven van de machtige oceaan, kwam ik uit het niets een charismatische oudere man tegen. Een schilder, met diepe rimpels, zijn huid gebruind en verweerd door jaren van zon en zilte lucht. Hij knoopte een gesprek aan met me, alsof ik hem al jaren kende. Over diezelfde Brel, die woordkunstenaar met de stem die me met één zin tot tranen kan roeren. Over de kracht van woorden. Over de schoonheid. Over het leven. En net als hoe hij op het verlaten strand verschenen was, verdween hij weer even snel achter de rotsen. Soit. 

 

De muziek bracht me even terug naar die onverwachte ontmoeting in de branding. Het klinken van de glazen van de mensen naast me brengt me terug naar het trapje waarop ik me heb gezet en attendant van onze tafel. De zon geeft het mooiste van zichzelf op dit uur. Ik glimlach naar Koning Piraat. Na een glas Rosé en nog wat groovy Franse plaatjes van achter de dj-booth grijpt Koning Piraat opeens de microfoon om zijn wachtend volk toe te spreken. Hij doet me denken aan één van de voor mij typisch Franse tv-presentatoren van een variétéshow op zondagmiddag toen ik klein was bij mijn grootouders in de zetel. Hij begint een hele speech over hoe hij al 33 jaar het restaurant met amour runt om dan over te gaan op het luid uitroepen van mijn naam op de tonen van de muziek. De tafel is klaar, gedesinfecteerd en al. De merluz a la plancha wacht op me. Maar ik kom voor de aardappel in de schil, met de meest zalige bieslookcrèmesaus. Een extra potje saus voor la petite Belge, dat hoef ik niet eens meer te vragen...