Over zelfvertrouwen, bodyshaming en hoop

Gisteren was ik stiekem naar mijn dochter aan het kijken terwijl ze selfies aan het nemen was op haar tablet. Ik was net aan het denken 'wat een prachtkind heb ik toch', toen ze plots zei: "ik ben niet mooi wanneer ik lach" terwijl ze een andere pose aannam. Die statement stak me als een dolk in het hart. Hoe kan mijn dochter van 7 daar al mee bezig zijn? Is dat mijn fout? Ze ziet me zelf ook selfies nemen natuurlijk, daar moet ik niet onnozel over doen... En ze een paar keer herdoen, omdat ik niet tevreden ben, omdat het beeld op het scherm niet laat zien wat ik wil zien. Maar ik let er heel hard op om mijn eigen gevoelens bij die 'mislukte' foto's niet luidop in haar bijzijn uit te spreken. Ik wil net voor haar een voorbeeld zijn van iemand die zelfvertrouwen uitstraalt. Ik wil haar laten zien dat het ok is om jezelf te zijn. In hoe je eruit ziet en in je kunnen, in je talenten en in je zwaktes. Je hoeft niet de mooiste zijn om aantrekkelijk te zijn, je hoeft niet de intelligentste te zijn om slim te zijn, je hoeft niet de grappigste te zijn om leuk gevonden te worden. Als je maar gelukkig bent met jezelf word je vanzelf mooier, wijzer en grappiger. 

En toch, om een of andere reden, sluipt die zelfkritiek al in het hoofd van een zevenjarige. Ik denk niet dat ik me op die leeftijd daar al bewust was. Hoe leer je je kind in godsnaam in deze wereld dat jezelf zijn goed genoeg is? In een wereld waar filters op elke foto de norm zijn omdat de aanblik van 'onze echte ik' te confronterend geworden is maar aan de andere kant ook moeders Miss Duitsland kunnen worden, kledinggiganten de striemen en cellulitis van onze dijen niet meer wegvagen, normal-size vrouwen de covers van modemagazines bevolken, rondingen à la Beyonce en JLo wereldwijd verheerlijkt worden, 40- en 50 jarige vrouwen nog steeds hot zijn en waar zerotype mannen kleedjes mogen dragen (zolang Theo Francken zich niet moeit). 

Toch is in het 'echte' leven de bodyshaming in beide richtingen en het veroordelen om je uiterlijk nooit ver weg. Dat krijgen we er niet uit.
Daar moeten we eerlijk in zijn. We worden nog steeds beoordeeld op ons uiterlijk en we beoordelen mensen nog steeds op hun voorkomen.
Mensen denken dat het nog altijd ok is om mensen onderhuids te laten voelen dat er iets mis is met de ander. Uit jaloezie of gewoon domweg een gebrek aan tact, ik weet het niet.
We haten onszelf om het schoonheidsideaal dat we niet zijn en we haten stiekem de mensen die het zogezegd wel zijn. Misschien is er wel geen sprake van progressie. Zijn we als mens dan gedoemd om die ontevredenheid te blijven doorgeven aan de volgende generaties? 

Als moeders kunnen we onze kinderen maar zover brengen als we zelf geraakt zijn. Als we onszelf onzeker voelen of worstelen met een slecht lichaamsbeeld, dan moeten we dat eerst genezen, want als we zelf al kunnen leven met ons lichaam, dan kunnen we dat ook uitstralen naar onze kinderen.

Wij moeten de verandering zijn die we willen zien voor onze kinderen. Tenslotte zijn de jongens en meisjes die vandaag naar ons kijken de mannen en vrouwen van morgen. Wie anders moet hen inspireren om moedig, dapper en ‘bold’ te zijn met hun enige prachtige lijf en hun enige leven? Moge we hen in staat stellen hun lichamen te bewonderen voor al wat ze kunnen in plaats van ze te beperken door hoe ze eruit zien.  Mogen wij ervoor pleiten dat zij diversiteit omarmen als iets dat ons geheel onszelf maakt in plaats van het verschil dat ons verdeelt.

Het begint allemaal hier en nu, bij ons, mama’s. Laten we dit samen doen. En ik als eerste.