Coronamoeheid

De week van 8 maart: Het hing al de hele week in de lucht, het gevoel van onrust, van subtiel gevaar. Klanten bleven weg uit angst voor het Coronamonster, de sfeer was er eentje van nakend onheil. Dit hadden we nog nooit eerder meegemaakt. Op 12 maart kregen we uitsluitsel van een nerveuse ongecontroleerd ademende Wilmès, het sociale leven dat we kenden en koesterden werd ingedijkt. Geen restaurantbezoekjes meer, geen goeiedagkusjes meer, geen geshop om onze zorgen te vergeten, geen geestdodend vertier. Allemaal in ons kot, gelukkig wel met internet, netflix, wijn en een pak huishoudwerk dat niemand ooit wil doen. De zon scheen, alsof moeder natuur ons vierkant in ons gezicht wou uitlachen. Ironie is haar niet vreemd. Ik denk dat in die eerste uren bij velen een soort zwaarte op de borstkas lag: shit seg, back to the essentie, hoe gaan we dat in hemelsnaam doen? Financieel? Emotioneel? Praktisch? Familiaal? Wat met die kinderen thuis? Iedereen op elkaars lip, kunnen we dat wel aan? 

13 maart, rond 16u wuifde ik de laatste klant buiten, ruimde op, zette de stoelen op de tafels, vooral om mezelf te overtuigen dat dit echt aan het gebeuren was en sloot de deur van mijn zaak achter me. Het was een raar gevoel, een onmacht, gegrepen door iets waar niemand zich nog aan had verwacht. We hebben zo vaak het gevoel dat we alles aankunnen nu, dat we zelfs de natuur onder controle hebben. We bedriegen haar door wat ze produceert in die eerste maanden van het jaar al op te gebruiken, en de rest maken we wel zelf om het volgende jaar weer een paar dagen eerder alles opgebruikt te hebben. Fuck you, moeder natuur. Wel nu heeft zij ons liggen. Maakt het ons nederig? Doet het ons tot inzicht komen? In die eerste dagen als ik mijn instagrambubbel mag geloven zeker wel. Maar enkel omdat het nu eindelijk moet, ze heeft ons genoeg waarschuwingen gegeven en al ettelijke malen tot 1, 2 , 2.5 en uiteindelijk 3 geteld. Maar de mens voelt zich onoverwinnelijk met als resultaat dat we nu allemaal verbannen zijn naar de naughty corner. Deze pandemie heeft ons duidelijk laten zien wat globalisering kan veroorzaken en dat dit door het reizen van uiteindelijk patient 0 zich wereldwijd heeft kunnen verspreiden.  Ik ben de laatste om hierover preken uit te delen, mijn ecologische voetafdruk is vreselijk groot, ik stap op een vliegtuig bij elke mogelijkheid die zich voordoet. En dat is er niet uit. Fernweh is real, wanderlust een waar gemis?

 
Maar het gevoel van onoverwinnelijkheid is er wel uit. Of toch voor nu. Ik durf geen uitspraken te doen voor na de exit. Mensen zijn egocentrische wezens.

Die eerste dagen was ik volledig in de ban van het virus, na mijn koffie in de zon, was het elke dag wachten op de persconferentie van 11u, die ik echt van A tot Z volgde, het journaal van 13u dat ik ook met veel aandacht bekeek. De cijfers die ik probeerde te analyseren. Het journaal van 19u, uiteindelijk een tot op de bindingsteksten toe herhaling van dat van 13u, enkel nog langer met alleen maar Coronanieuws.
Op dat moment was ik nog in productieve modus, net zoals 90% van mijn instabubbel, ramen wassen, muren verven, admin doen, grote kuis, funne activiteiten met het kind, plannen voor de kantine, eindelijk me focussen op een businessstrategie, sporten( !). Procrastinatie, wat was dat ook al weer? 

In die eerste dagen, misschien zelfs weken werd ik ook wel gelukkig van de solidariteit die er heerste. Het ‘We are all-in this together’ syndroom, het geklap, het gezing, mensen die elkaar opeens goeiedag zeiden op straat, onze nieuwe helden,een welgemeende danku zeggen aan de kassierster in de supermarkt, wastips delen met de vriendinnen, kaartjes in de bus krijgen, de ‘we missen je’boodschappen op tv, beren voor de ramen, boodschappen op de stoep. Ook de creativiteit op sociale media kon niet op. Facebook herleefde met allerlei challenges, boodschappen van moed, grappige filmpjes. Ook de economie werd creatief en klantenbinding werd opeens terug belangrijk. Ja, duh?

Maar al gauw, zoals het onze menselijke natuur betaamt, sloeg dit om in het aloude welbekende egoïsme. Mensen die roepen aan de kassa dat er rekken leeg zijn, het Vlaams Belang dat zaagt over Arabische boodschappen met Coronaveiligheidsvoorschriften, racisme op facebook, kritiek op de aanpak van de regering en de vestimentaire keuzes van een viroloog. Want we weten het allemaal beter, niet?

Na de solidariteit kwam de opportuniteit. Laten we deze crisis ten volle gebruiken, op welke manier dan ook. Ook de traditionele media speelt een vuile rol in dit scenario. De sociale media heeft gelukkig een belangrijke rol heeft overgenomen, op dit moment met dokters en verpleegsters die tegen de politieke boodschappen in de echte realiteit omschrijven van deze crisis, business owners die de economische realiteit vol emotie neerschrijven.  De wetenschap die de politiek controleert, het is eens iets anders. Gelukkig is er ook nog meesterkomiek Trump die ons elke dag de wenkbrauwen kan doen fronsen met zijn persconferenties. Misschien moeten we mensen injecteren met javel. Worth a try, no? It might help, it might not…(maakt zijn beroemde handenbeweging). Echt waar, zijn propagandafilmpjes doen me huiveren en denken aan Hitlerfilmpjes. Kijk eens wat ik allemaal voor jullie doe?

645 dagen verder, heb ik het gevoel dat er een gewenning optreedt, alles went. Mensen zijn heel veerkrachtig. We kijken niet meer op van de handschoenen en mondmaskers. Het geklap is niet meer nodig en gecounterd door de medische sector zelf die zegt: waar zijn jullie als we gaan betogen voor meer middelen en een beter loon, en ik kan geen taartje meer zien. Touché. De lijnen op de grond van de supermarkt zijn normaal geworden. Ik wacht braaf in de rayon tot ik iemand veilig kan kruisen. In de rij staan op de parking van de supermarkt laat me niet eens meer verzuchten, ik heb toch niets anders te doen. De zon schijnt, ik ben gezond, ik heb goeie muziek in mijn oren en er is ontsmettingsmiddel. Ik weet dat ik geen bloem ga vinden, want de hele wereld is aan het bakken, wcpapier is terug in stock, ook de 5-lagige, er heerst chipsarmoede van mijn favoriete smaak, ik gebruik een wattenstaafje om mijn pincode in te duwen. Ik was mijn handen als ik thuiskom. Is het ooit anders geweest?

 

Na de gewenning, is er nu de Coronamoeheid. Ik wacht niet meer op de persconferenties elke ochtend, ik slaap tot mijn lijf zegt dat het genoeg is geweest. Ik kijk niet meer naar het 13u journaal.
Ik hang rond, lig in de zon, scroll zonder iets te zien de hele instagramwereld leeg totdat die zegt -je bent helemaal bij, scary-. Ik heb het gevoel dat netflix op is, dat ik elk recept op de wereld heb gekookt, de was steekt al 3 dagen in de droogkast en de dagen gaan voorbij. Zelfs het sporten heb ik moeten staken, al dacht ik dat ik eindelijk veranderd was op dat gebied, mijn geblokkeerde rug vertelt me wat ik eigenlijk al 30 jaar weet. En nog steeds een to do list van hier tot in Wuhan. Procrastination is real, who was I kidding?

Wat gebeurt er eigenlijk in de rest van de wereld? Zijn er nog andere natuurrampen? Hoe zit het met de oorlog in Syrië? Maakt het nog uit? Zolang we een bloempot kunnen gaan kopen in de Brico (die goed gelobbyd heeft vs kleine zelfstandigen) en facebookcomments kunnen schrijven over gelekte documenten en kunnen speculeren zijn we tevreden zeker? Een ding is zeker, de mensheid is niet veranderd door deze crisis, niet nu en niet erna. We zijn gewoon wat de media wil dat we zijn, kippen zonder kop door al die onduidelijkheden, heerlijk vatbaar voor polarisering en bottom line geen centimeter verder, niet slimmer, misschien zelfs wel dommer. Maar laat ons vooral niet doemdenken. Misschien krijgen we straks perspectief op het openen van de gouden kooi. En kunnen we terug naar ons ‘echte’ leven.