Is de ontmoeting de pijn van het afscheid waard? Bend, Oregon



'Is de ontmoeting de pijn van het afscheid waard? vroeg ik me net af toen ik mijn dochter ging zeggen dat we weer verder moesten op onze reis en ik haar in tranen bij haar lievelingspaard vond terwijl ze haar sprietjes hooi toegooide. De laatste paar dagen hebben we op een micro ranch doorgebracht, zeer micro wel te verstaan want 3 paarden en 2 honden kan je nauwelijks een ranch noemen. Hier had ze de hele reis al naar uitgekeken, slapen in een caravan, Luigi genaamd, omringd door paarden en honden. De ultieme American Dream voor haar. Luigi stond helemaal in teken van paarden. Paardenfiguurtjes langs haar bed, lakens met honden erop en uitzicht op de paarden. Kaia, a rescue horse merrie en Olivia hadden meteen een connectie - instant happiness. De ranchlady zei dat ze niemand zo dicht bij zich liet komen en zich al zeker niet liet aaien op haar neus. She must have a pure soul, zei de ranchlady over mijn dochter, and the horse feels it. Zo leek het ook, ze hadden onmiddellijk een onzichtbare band die alleen zij twee begrepen. Toen we vertrokken, en Olivia haar met tranen die over haar wangen rolden goeiedag zei met haar armpjes rond haar, legde het paard zijn snuit op haar hoofd, alsof ze haar wou troosten. Dat was zo intens, mijn ogen schoten vol. Haar papa's ogen schoten vol. Wat een moment van pure liefde. Liefde is zonder twijfel de pijn van het afscheid waard. Het maakt je hart vol. Dat is waar het leven om draait.

Verhaal van een Roadtrip / Deel 1 (Vancouver - Jordan River, British Columbia, Canada)




 Gek toch hoe je je onmiddellijk kan thuisvoelen in een land. Vanaf het moment dat we de weg opgingen na de ferry-overtocht van Vancouver naar Vancouver Island, voelde ik het weer. Aan deze kant van de wereld voel ik me goed, een sentiment van thuiskomen, van een warm gevoel in mijn hart terwijl de huizen, de fastfoodketens, de velden en de verkeersborden voorbijzoeven. Een glimlach vertoont zich zonder schroom op mijn gezicht. De weg naar het huis dat ik zorgvuldig heb uitgekozen, is er één van bossen langs beide kanten, zonder een echte stad tegen te komen. Ontelbaar groen met links van me de oceaan die zich laat zien in een prachtige golden hour. Hoe dichter we bij onze bestemming komen, hoe dieper de zon zich laat zakken met prachtige taferelen als gevolg. Het kind is intussen in slaap gevallen op de achterbank, na 20uur wakker te zijn geweest. Ze is een topkind, dat kind van mij. Ik ga snel naar de laatste supermarkt voor ons huis, want er is niets waar we 3 dagen gaan verblijven, geen winkel, geen restaurant, niets, enkel bos en de oceaan. Ik houd me in om niet alles op de rekken te bestuderen, want ze wachten op me in de auto. Ik hou van buitenlandse supermarkten. Ik zou er uren kunnen spenderen, gelukkig als een kind in een speelgoedwinkel. De supermarktbediende is supervriendelijk, zoals steeds in Amerika en Canada, een wereld van verschil met de Delhaize back home. Ze scant haar eigen klantenkaart als ze hoort dat ik er geen heb, wat me toch een korting van 20 dollar oplevert. Ik loop naar buiten met mijn papieren zakken vol lekkers. Onderweg overtuig ik de man om nog een paar keer te stoppen bij elke baai die me aantrekt. Mensen met grote RV's en Airstreams zijn net bezig de BBQ aan te steken in het laatste zonlicht en genieten van het uitzicht met een biertje in hun kampeerklapstoel. Ook zij weten waar het goed is.



 

Het huis is prachtig. De foto's die me hadden verleid op Airbnb liegen niet. Het huis is met zoveel smaak en detail ingericht. Ook wel met veel geld, maar je ziet dat het mensen zijn die veel hebben gereisd en inspiratie hebben opgedaan in alle werelddelen. Ik zoek en vind op de een of andere manier altijd dit soort huizen. Huizen die me inspiratie geven of me doen nadenken over mijn manier van leven. Dit huis ademt minimalistische kwaliteit, doorspekt met wat surf en gipsy. Door de vele ramen zie je enkel bomen. Lang geleden dat ik buiten heb gestaan en enkel vogels hoorde, bedenk ik me. Het voelt bijna vreemd aan. Misschien ben ik toch een natuurmeisje diep vanbinnen. Ik besluit dat ik ook hier, in dit huis, in deze middle of nowhere kan wonen. Ik zou hier best gelukkig zijn. Morgen maar eens op zoek gaan naar een hypothetische job, neem ik me nog voor, vooraleer ik in het grote bad kruip met badzout waar de eigenaars ook hebben aan gedacht. 
Het zout ruikt net als de bomen buiten, cedar...ook dat is perfect.






6 AM - ik ben al wakker, verdomde jetlag. Maar ik vind het niet erg. Ik maak koffie met de aeropress, en zet me op het terras met een dekentje. De familie slaapt nog. Het enige geluid dat me vergezelt zijn de vogels, en de geur van cedarwood is extra uitgesproken vanochtend door de nachtelijke regenbui. Wat is het hier vredig. Wat kan de ochtend iets moois zijn, zo op mijn eentje. Het brengt me terug naar mijn 6AM jetlagged solo-ochtendwandelingen in NYC vorig jaar. Dat was ook vredig, op een andere grootstedelijke manier, maar toch. Het leert me een andere kant van mezelf kennen. Thuis sta ik 14 minuten voor ik de deur uitstorm op, daar is niets vredig aan. Zou ik in dit soort omgeving wel een ochtendmens zijn, vraag ik me af? 
Voor 9AM zijn we de deur uit, wandelingetje naar Mystic beach. Ik draag een lang kleed voor de gelegenheid. Wandelingetje door het bos is de enige manier om dit mooie strand te bereiken, las ik net voor we vertrokken. Op de parking staan enkel mensen met echte trekkerskleren, waterflessen gevuld en wandelstokken. Och, niets wat ik niet kan in mijn lang kleed, denk ik - overdrijvers. Het wandelingetje door het bos, blijkt een echte hike te zijn. Natuurlijk zijn we vertrokken zonder rugzak, zonder water, zonder iets feitelijk. En paden zijn duidelijk niet zo goed aangeduid als in Europa. We bevinden ons een paar keer op een klif, met niets dan bomen achter ons en een afgrond met beneden de oceaan voor ons. Zijn we verdwaald, vraagt het kind. Neen schat, we weten gewoon de weg niet meer, antwoord ik. Dat is net hetzelfde, antwoordt ze ad rem, met een zelfvoldane blik op haar gezicht. Ze zucht en schudt haar hoofd. Ik zie de man al zweten, en zijn beste wilderness skills proberen boven te halen. Gelukkig komen we net op dat moment een vrouw uit het niets tegen, die ons weer naar het juiste pad leidt. Voila, dat is ook weer opgelost, denk ik, terwijl ik mijn kleed ophef om een rots te trotseren. Het kind zwijgt op geen enkel moment tijdens de 2 uur durende hike, ik loop 50m voor hen en probeer het natuurmeisje in me te laten zegevieren en mijn vredigheid van deze morgen te behouden.




Na de hike vinden we op de hoek terug naar ons huis toch een coffeebar, een barak eigenlijk. 'Harvest Moon' van Neil Young speelt terwijl ik een caramel cappuccino bestel, alsof het zo moest zijn. Ik kom gewoon hier werken, besluit ik, als ik in dat huis blijf wonen. Een beetje een kantinevibe, maar met zeezicht en een boekenruilkast. Hier kan ik wel aarden. Ook hier is de koffie heel heet, net als bij mij in de kantine.
Op de parking geraken we aan de praat met 2 locals, omdat het kind haar armen al rond hun hond heeft. Ze raden ons aan nog een mooi strand te gaan bezoeken 30km verderop. It's a treat for the eye, zegt de oude man. You should go there.
We besluiten dat ook effectief te doen. Prachtig is het inderdaad, Canada is mooi.
Ook dit keer is het een hike van een uur door het regenwoud. Deze keer hebben we wel een fles water en een cola zero mee. Toch beslist te volharden met dat lang kleed.
Staat beter op de foto dan een short, bergschoenen en een tshirt, ach ja. Prioriteiten.