Het is niet altijd makkelijk je in te leven in ieders situatie op dit moment. We hebben allemaal onze angsten en onzekerheden over de toekomst. De zelfstandigen die niet weten waar het geld voor de komende huur vandaan moet komen, de managers die gepusht worden mensen te ontslaan met het voortbestaan van het bedrijf als doel, de mensen die ongewild in de werkloosheid belanden, de leerkrachten die schreeuwen om begrip maar stuiten op veel onbegrip omdat ze de 'adempauze' zogezegd niet nodig hebben met 'amper' 22u voor de klas per week. Fout gekozen woord van Weyts wel, dat kan al eens in het verkeerde keelgat schieten. De schooldirecteuren die met de handen in het haar zitten om de zorgen om de kinderen én het personeel gezond te houden. Het zorgpersoneel dat mentaal onder druk gezet wordt om toch te blijven werken ook al testen ze positief. De 35 regeringen die ook geen idee hebben wat ze moeten doen maar ze hebben de ogen van miljoenen mensen op hen gericht wachtend op hun beslissingen om ons als schapen uit deze crisis te halen. Het enige wat zij in essentie kunnen doen is oproepen tot zorgen voor elkaar en solidariteit.
Het virus graait om zich heen, en heeft zelfs de gemondmaskerde, regelsvolgende en handenontsmettende mensen in zijn greep. Mensen worden tegen elkaar opgezet om het dan wel-dan niet volgen van de regels. Ons onderliggend vrijheidsgevoel bezorgt ons een knagend gevoel in de onderbuik. Onze uitlaatkleppen zijn er niet meer. Geen plannen te maken, geen langetermijnsprojecten, geen perspectief, geen knuffels. We worden verteld dat wij het onder controle kunnen krijgen, allemaal samen. Maar er is geen allemaal samen, laten we eerlijk zijn. Het is ieder voor zich - wij hebben geen controle over de anderen. Dat is wel gebleken. We hebben allemaal ons leven te leiden. Met de druk van onze jobs, onze familie, onze kinderen, onze financiën, ons beeld van wat het leven moet zijn, onze angsten, onze diepste verlangens die altijd ergens op de oppervlakte liggen te sluimeren, rest er vaak alleen nog ons eigen perspectief.
'I want my life back' is de zin die ik onder mijn contacten zowat het vaakst hoor, en ja, ik voel het ook. Ik wil reizen, mijn zaak uitbouwen, gaan uiteten, leuke dingen doen in het weekend, geld verdienen, ...
De mensen die het hardst roepen of het hardst lobbyen krijgen even respijt en steun, tot de volgende begint te roepen. Dan wordt de eerste groep de paria. Er is een hele groep die niet roept, de zogenaamde 'zwakkere' groep: de armen, de mensen die alleen zijn, de kleinere sectoren die ook kreunen onder de maatregelen, de ouderen, de mensen met een moeilijke thuissituatie. Zij moeten het hebben van een krantenartikel hier en daar. Het kwantiteitsverschil in roepende comments op die krantenkoppen is schrijnend.
De simpele waarheid is dat we allemaal lijden, op onze manier, met ons referentiekader, binnen ons eigen vaak bekrompen wereldbeeld. Het is altijd de schuld van de anderen, van degenen die toch op reis zijn geweest, van degenen die hun karretje niet ontsmetten, van de jongeren die jong willen zijn, van de kinderen die toch naar school mogen, van de overvolle bussen vol mensen die toch gedwongen worden naar Brussel te pendelen, van de mensen die stil houden dat ze ziek zijn om in hun levensonderhoud te kunnen blijven voorzien, van de mensen die toch nog even op café zijn geweest, de migranten, de schuld van de versoepelaars, van de verstrengeraars, van de politiekers die de crisis gebruiken om stemmen te ronselen, van de media, van de man op de straat die om 23u56 zijn hond nog even uitlaat omdat hij geen tuin heeft, van de virologen, van de Chinezen en van Trump. Dat is makkelijk.
We doen het allemaal wel eens, we denken het allemaal wel eens.
Het is eigen aan de menselijke natuur.
We zoeken naar een leider en een schuldenaar.
Deze tweede golf is moeilijker dan de eerste. We hebben al het bananenbrood gebakken, de boeken gelezen die in de boekenkast stonden, yoga gedaan, 10 kilo bijgekomen of afgevallen, aan onszelf gewerkt, heel netflix gezien, al de klusjes gedaan in het huis, en al creatief geweest met onze werksituaties . De zon schijnt niet meer elke dag, de wandelpaden in de omgeving zijn verkend. Wat nu?
Het gevoel bekruipt me ook, merk ik meer en meer. De angst om een toekomst infecteert mijn hart ook. Het nieuwe normaal is niet het leven dat we ambiëren
Het leven dag per dag bekijken is nog nooit zo noodzakelijk geweest. Carpe diem - Horatius had er reeds een gezegde voor.
We zijn per definitie niet ingesteld op die gedachte.
Onmiddellijk naar het volgende, wat doen we morgen? Volgende maand? Waar sta je over 5 jaar? Leven in het moment en dankbaar zijn voor de kleine dingen, dat wordt van ons gevraagd nu, zonder aan morgen te denken.
Dat is niet makkelijk. Voor niemand.
Zelfs niet voor onze kinderen die doorhebben dat Sinterklaas wel eens moeite zou kunnen hebben om tot hier te geraken aangezien heel Europa rood gekleurd is. Maar kom, voor hem is dat waarschijnlijk een essentiële verplaatsing.
Laten we gewoon proberen wat begrip op te brengen voor ieders situatie. Kwaad zal het zeker niet kunnen. Daar krijg je geen virus van en misschien, heel misschien is die zachtheid wel besmettelijk.
No comments