Het Verhaal van de 3L Buurtkantine - een verhaal van mezelf

Het verhaal van de 3L Buurtkantine, is een verhaal van mezelf en mezelf vinden in deze wereld.
Sinds 4 maanden ben ik de trotse oprichter en zaakvoerder van de 3L Buurtkantine in de Leuvensestraat 14. Maar om te springen is er eerst een heel proces voorafgegaan, een proces van beseffen wat belangrijk is in je leven, wie ik ben, wat mijn talenten zijn, wat ik de komende 10 jaar van mijn leven wil en hoe ik dat wil invullen.
Ik heb communicatie en hotelmanagement gestudeerd en heb dan een carrière uitgebouwd als Sales Manager van verschillende hotels. Maar na een jaar of 10 van ‘altijd maar meer’, haalde ik hoegenaamd geen voldoening meer uit deze job. Maar een ‘goeie’ job met auto, gsm, laptop en tal van voordelen verlaten is geen eenvoudige beslissing, niet voor jezelf, maar ook zeker niet voor je directe omgeving. Alle goeie raad stond altijd in functie mijn capaciteiten zo goed mogelijk benutten om mijn ‘goeie stabiele’ job te behouden. Met andere woorden: mijn onmiddellijke omgeving verklaarde me gek. Maar ik had tijd nodig, tijd om mezelf opnieuw uit te vinden, om te weten wie ik was en wat ik wou in mijn nieuwe rol als moeder. Van zodra ik mama werd, was er telkens die stem in me die zei: Is dit echt wat je wil meegeven aan je kind? Dat je jarenlang ongelukkig in een job bent gebleven, omdat het veilig, saai was, het geld verdiende en omdat je een auto van het bedrijf had?  Op een bepaald moment was ik zooo ver verwijderd van mezelf dat ik elke avond huilend thuiskwam. Er moest iets veranderen. Maar het ergste was, ik had nog geen nieuw plan. En je gooit toch geen oud paar schoenen weg, vooraleer je een nieuw paar hebt?
Maar toch was het dat dat ik moest doen, om mezelf te vinden. 6 maanden ben ik thuisgebleven, om mijn angsten onder ogen te zien, mijn talenten te herontdekken. In die tijd begon ik pop-up food events te organiseren, het was een beetje een uitdaging, maar ook nog heel veilig. Babystapjes zeg maar… Na die 6 maanden sabat was ik nog steeds niet klaar om te springen. Faalangst, wat andere mensen denken, en de angst om in een zwart en financieel gat te vallen zorgde ervoor dat het nog meer dan een jaar zou duren alvorens ik de stap durfde wagen.  Kortom, ik had mijn kracht nog niet gevonden.
Ik ben dan terug halftijds gaan werken in een seminariecentrum dat de nadruk legt op persoonlijke ontwikkeling. Maar ik stuitte opnieuw op dezelfde problemen als ervoor. Ik kan me niet 100% geven in iemand anders zijn droom. Ik wilde mijn eigen droom.
En toen er dingen veranderden op mijn toenmalige job, het klimaat in Tienen aan het veranderen was, en ik het pand vond waar ik de Buurtkantine zag floreren, heb ik eindelijk de stap durven wagen.
Ik weet nog dat ik voor de vitrine van de Leuvensestraat 14 stond, en opeens stond dat leeg en ik voelde dat mijn hart een klein sprongetje maakte. Ik belde mijn man en daarna de eigenaar en maakte een afspraak om te gaan kijken. Ik zag het en ik belde opnieuw naar mijn man en ik zei: poepeke, we zitten in de problemen, want ik wil het en ik zie hoe het moet worden.
 Op dat moment had ik geen business plan, geen financieel plan, geen afgelijnd idee, geen financiering, maar wel heel veel goesting en een idee van wat er nodig was in Tienen.
Want Tienen heeft zoveel potentieel – en ik had en heb het idee dat er heel veel is voor een bepaald doelpubliek en bijna niets voor 20-40igers. Er zijn niet veel plaatsen waar ‘ik’ mij op mijn gemak voel en waar het decor, het menu en de filosofie overeenstemt met mijn leefwereld.
Ik wist dat ik iets met eten en drinken wou doen, maar ik wou ook een bepaald beeld creëren, een wereldje in de Tiense scene, maar ook laagdrempelig genoeg zodat iedereen er zich zou thuisvoelen – vandaar ook de naam ‘de Buurtkantine’ – een Kantine voor de Tienenaar, de handelaar, de mensen die in Tienen werken en shoppen.
Ik heb dan op een weekend mijn heel idee op papier gezet- een idee dat helemaal rijp ergens in mijn hoofd lag te wachten totdat ik door mijn angst kon breken. En heb er dan cijfers opgeplakt – ik heb jaren budgetten voor hotels gemaakt en die ervaring heeft me wel geholpen en me de zelfzekerheid gegeven dat mijn businessplan plausibel was en op iets trok. Om zo toch met vertrouwen naar de banken toe te stappen voor een financiering.
Mijn eerste ervaring met mijn bank was echter een desillusie, want als je huurt, is er geen ‘borg’, dus ik stapte daar buiten, en ik voelde me als de grootste schooier op aarde. Ook al had ik heel mijn leven mijn rekeningen op tijd betaald, de lening op mijn huis netjes betaald, altijd braaf mijn geld laten staan. Dus ik voelde me echt niet goed daarbij. Gelukkig ben ik dan bij een iets commerciëlere bank terechtgekomen, die wel geloofde ik mijn idee en me het nodige geld aan een correct tarief wou lenen.
Dus ik had een pand, geleend geld, dus nu mankeerde enkel nog de uitvoering.
Ik ben eerst ten rade gegaan bij de stad, of er premies of hulp bestond voor startende zelfstandigen, maar deze dienst is nog niet op dat punt, ook omdat ze die vraag niet veel kregen (niet veel durvende ondernemers, of zotten, zoals je wil). Dus ze wilden me wel helpen, maar er was eigenlijk nog niets om me te ondersteunen, buiten wat foldertjes van de overheid.
Dus ik dacht, tja – als ik er voor ga, dan doe ik het wel helemaal zonder premies, zonder steun, ik kan dat wel. De knop in mijn hoofd was omgedraaid. En dan is de hele molen in gang getrokken. Samen met de aannemer en de eigenaar van het pand hebben we een lijst gemaakt van de werken die dienden te gebeuren om het pand in orde te krijgen en ik moet zeggen dat met de tegemoetkomingen van de eigenaar, de inspanningen van de aannemer om binnen mijn (wel zeer) beperkte budget te blijven en mijn eigen jarenlange zoektocht naar wat ik wilde in mijn leven, of toch voor de komende 10 jaar – we dit project hebben kunnen verwezelijken. Ik denk dat de stad langs de ene kant een grotere rol kan spelen om enerzijds het ondernemerschap in onze stad te stimuleren (maar daar zijn zoals ik begrepen heb een aantal beleidsbeslissingen voor nodig) en anderzijds de leegstand te beboeten. en langs de andere kant moet er ook een effort worden gedaan door de eigenaren van de handelspanden om hun pand zo aantrekkelijk mogelijk te maken, zodat de stap voor geinspireerde wannabe ondernemers niet zo hoog is als er ook nog structurele aanpassingen aan het gebouw moeten gebeuren (zoals sanitair en verwarming bijvoorbeeld). Op lange termijn komt dit de eigenaren financieel ook enkel ten goede.
Handel stimuleert handel en we moeten creatief zijn in deze digitale tijden, een uitdaging voor ons allemaal. Gelukkig voor mij, komt er nog geen koffie en taart uit je scherm, nog niet…
Op 18 juli is de 3L Buurtkantine opengegaan – midden in de zomer, omdat ik op mijn gemak in ‘roulatie’ wou geraken, maar meteen vanaf dag 1 sloeg het aan met mijn visie en concept. Iets waar ik toch wel trots op ben. Vandaag zijn we 3 maanden verder (dus ik pretendeer zeker niet dat ik al een succesverhaal ben maar – ik heb mijn draai gevonden, de klanten hebben mij gevonden, de initiële drukte van de nieuwsgierigen is wat weggeëbd intussen, waardoor er plaats is voor de mensen die de Buurtkantine leuk vinden en steeds terugkomen.
Wat ook belangrijk voor me was bij mijn zoektocht naar ‘zingeving’ in mijn leven, was een goeie werk-leven balans. Ik wou een plaats waar mijn kind na school naartoe kon komen en waarna we samen naar huis kunnen gaan, op 5 minuten van deur tot deur. Vandaar ook mijn openingsuren, die afgestemd zijn op mijn gezin en mijn persoonlijk leven. Een beetje volgens het motto: Meer geld kan ik altijd maken, meer tijd niet… Meer gaan werken kan altijd.
En het werk stopt natuurlijk niet wanneer de winkel sluit. Bestellingen, administratie, inspiratie, nieuwe ideeën, mise en place, sociale media, kuisen, opruimen, koken, netwerken …. Het komt er nog allemaal bij. Het is hard werken ja. Maar ik doe voor mij en mijn gezin, en niet om iemand anders droom waar te maken. En dat is veel waard voor mij, dat is de definitie van vrijheid voor mij op dit moment.
Misschien dat ik er binnen x aantal jaar anders over denk, maar dat zien we dan wel weer.
Voorlopig maak ik elke dag de keuze om er volledig voor te gaan en als het op een dag niet meer lukt, dan is er nog altijd Plan B, Of plan C of zelfs F
1 ding, luister naar jezelf en naar je eigen instinct en laat andere mensen hun mening je leven niet domineren. Falen is een blauwe plek, geen litteken.

No comments